Wandelingen en Sukkot

Nachtwandeling

Vorige week zondagavond stuurde ik David een bericht of hij nog zin had om een wandeling bij het meer van Galilea te maken. We hadden het daar eerder over gehad, maar moeten dat nog een keer doen. In plaats van daarop in te gaan, vertelde hij dat hij juist bezig was om een wandeling te plannen om naar de maansverduistering te gaan kijken.

Laten we eens gek doen. Waarom niet? Dus kwam ik om middernacht naar zijn kamer. Er bleken niet zo heel veel mensen gek genoeg, want behalve ons twee, ging alleen nog een meisje, Nitzan, met haar hond Johny mee.

We zijn met haar auto naar de universiteit van Haifa (niet het Technion, maar de andere) gereden en vanaf daar een wandelroute gelopen door een wadi naar een mooie plek waar David een keer eerder geweest was.

De wadi was voor Johny vrij moeilijk, want er waren stukken waar we een trap af moesten. Nu kunnen honden vaak nog wel traplopen, maar metalen handgrepen of treden van een meter zijn een uitdaging. Op een punt kon hij niet verder en moesten we hem naar beneden dragen. Dat was pas echt een uitdaging, want hij stribbelde tegen. David probeerde hem van de steen af te tillen, ik zou hem aanpakken en neerzetten en Nitzan moest hem duwen en zijn poten losmaken. Uiteindelijk lukte het en daarna was hij zo bang om opgetild te worden dat hij elke hindernis nam.

We zijn naar een grot toegelopen en kwamen daar precies aan toen rond 3 uur de maansverduistering begon. Die grot was van het formaat van druipsteengrotten in België en had meerdere ingangen. Soms moest je door een klein gangetje kruipen om in een andere kamer te komen. We hebben buiten de grot op een paar stenen gezeten en wat gegeten tot rond 5 uur de maan helemaal donker werd. Daarna hebben we een half uurtje gelegen. David sliep gelijk, Nitzan en ik niet, en Johny was heel onrustig. 

Rond half 6 begonnen alle beesten in de buurt herrie te maken, vooral de honden gingen huilen. Johny deed niet mee.

Rond 6 uur kwam de zon op. We hebben daar ontbeten met koffie en cake en zijn toen de berg af gegaan. Aan de overkant van het dal was een "Mikveh", een watertje. David en Nitzan gingen de tunnel met het water in. Ik had dichte schoenen aan en omdat we nog zo ver terug moesten, ben ik maar buiten gebleven, samen met Johny, die de hele tijd zielig naar de ingang lag te kijken. Daarna zijn we weer naar de parkeerplaats teruggelopen. 

Toen we bij de parkeerplaats kwamen, was de slagboom dicht. We hebben op de kaart een andere uitgang gezocht. Dat hield in dat we over een onverharde weg naar de volgende parkeerplaats in het nationaal park reden. Daar vonden we gelukkig een heleboel auto's en een slagboom die wel open was.

Bij Boaz en Carol

Na die nachtwandeling had ik precies 2 uur tijd voordat Boaz mij kwam halen. Het gezin uit Beit Chesda, waar ik de eerste shabbat geweest was, had mij nog een keer uitgenodigd voor lunch. Waren Boaz' vader, oom, tante en nicht met twee nichtjes erbij. Het was erg gezellig en het viel gelukkig mee hoe moe ik was.

Strandwandeling

Woensdagmiddag begonnen David en Nitzan aan een strandwandeling van twee dagen en twee nachten. Dat was tenminste het plan. Met mijn kleine rugzak en zonder slaapzak leken overnachtingen mij niet zo handig, bovendien zou Ami woensdagmiddag om de huur komen. Ik zou dus de volgende ochtend bellen om te vragen waar ze waren en vanaf daar meelopen.

Het duurde bijna de hele morgen voor ik ze bereiken kon, maar rond de middag was ik toch in Atlit. Ze waren niet zover gekomen als ze gehoopt hadden. Nitzan had haar enkel verzwikt bij onze nachtwandeling, maar was te eigenwijs geweest, en Johny liep ook mank. Ze had niks gezegd en het duurde een tijd voor David het door had, maar toen werd het ook steeds erger. We hebben daar samen wat gegeten en daarna zijn Nitzan en Johny met de trein naar Haifa gegaan en ben ik met David verder gelopen naar het zuiden.

Eerst moesten we naar de zee toe. We zijn toen in een zoutwingebied terecht gekomen. Ze laten daar bassins vollopen met zeewater en drogen in de zon. Het resultaat is een wit zoutveld, heel apart, net verse sneeuw of een ijsbaan.

We hebben het hele stuk langs de zee gelopen. Soms over rotsen, of om een rots heen, maar het grootste deel van de tijd op blote voeten door de branding of over het natte zand. Heerlijk was dat. De stranden ten zuiden van Atlit zijn ook echt bijzonder mooi. Rond een uur of vier zijn we ergens gestopt om een duik in de zee te nemen en wat te eten van wat we bij ons hadden: nootjes en een wortel.

We hebben gelopen tot de zon onder was en toen kwamen we bij Jisr Al-Zarqa, een Arabisch dorp. Daar was het strand zo vies dat de lol er een beetje af raakte. We zijn toen het dorp doorgelopen en hebben de bus terug gepakt.

Sukkot

Dat was mijn vakantie. Ik heb nog niets over Sukkot verteld, maar zoveel heb ik daar niet eens van meegekregen. Je ziet wel overal "loofhutten" staan, die meestal bestaan uit een metalen frame met doeken. Blijkbaat maakt 1 palmblad, wat je niet eens kan zien, het een echte loofhut. De joden eten en slapen een week lang in die hutten. De mensen in Beit Chesda doen er niet aan mee, maar ik hoorde van Phillip Little, de dominee van Beit Eliahu, dat hij wel een loofhut (een sukkah, het meervoud is sukkot) ging bouwen.

Mijn vakantie is nu weer afgelopen. Ik heb wel zin om morgen weer aan de slag te gaan. Eigenlijk dacht ik dat het Technion gisteren al weer open zou zijn, maar daar had ik me in vergist. Morgen gaan we een nieuwe aanpak proberen en dan gaat alles lukken...