Ziekenhuis

Goed, ik dacht dat ik geen reisverhaal meer zou schrijven, maar intussen is er toch wel weer iets gebeurd waar ik over moet schrijven.

Naar het ziekenhuis

Afgelopen dinsdag werd ik niet uitgerust wakker. Ik voelde me nog moe en duizelig, maar dat heb je soms 's morgens vroeg. We hadden een lange werkdag op het programma staan en dat zag ik nu toch niet zitten. Toen ik met Adi wilde overleggen hoe we het zouden indelen, voelde ik me nog beroerder. We besloten dat ik maar beter eerst langs een dokter kon gaan. Gelukkig zit er een op de campus, dus dat was wel makkelijk.

Om daar te komen moest ik een hele serie trappen op. Daar had ik niet zo goed over nagedacht. Ik was alleen gegaan en toen ik binnen kwam, was ik zo duizelig dat ik bijna niks meer kon. Het personeel in de kliniek sprak amper Engels en vertelde mij dat de dokter om 16:00 uur pas zou komen. Vijf uur wachten leek me toch een beetje te veel. Mijn Israëlische telefoon had net de accu leeg, maar na wat worstelen met de Wifi kon ik Adi via Whatsapp bereiken. Die heeft kunnen regelen dat, toen de dokter om 12:30 kwam, ik voor de andere patiënten mocht. Bloeddruk, hartslag en ECG waren echter allemaal normaal. De dokter kon ook niet genoeg Engels om iets uit te leggen en schreef op een briefje dat ik eventueel maar naar het ziekenhuis moest gaan.

Adi en ik hebben toen even geluncht in de kantine en overlegd of we naar het ziekenhuis zouden gaan of dat ik gewoon thuis zou uitrusten. Ik voelde me nog even zwak en duizelig, dus koos voor het ziekenhuis. De spoedeisende hulp heeft best een ironische naam, iedereen die daar weleens geweest is, kan je vertellen dat je daar vooral lang moet wachten. Wij moesten ook nog eerst vooraf betalen, omdat ik niet in Israël verzekerd ben.

Daar hebben ze dezelfde tests gedaan als in de kliniek op de campus en ook nog bloed afgenomen. Toen ik bij de dokter zat om uit te leggen wat er was, voelde ik me wegraken. Ik ben een keer eerder flauw gevallen, dus ik wist wat er gebeurde.

Toen ik bijkwam, hing ik nog in mijn stoel, maar werd door drie mensen vastgehouden. Ze gunden me wat tijd tot ik naar een bed kon lopen en daarmee hebben ze me naar een afdeling gereden. Het was zo druk dat ik geen eigen plekje kreeg, maar samen met een meisje en later nog een in het pad stond. Ik kreeg vloeistof uit een infuus. Dat deed heel zeer omdat de naald verkeerd zat en ze waren zo druk dat ik zeker vijf minuten heb liggen roepen voor iemand het opnieuw in kon brengen.

Daar heb ik een avondje liggen slapen totdat ze me kwamen vertellen dat er niets mis is met mijn bloed en ik naar huis kon. Het advies was rusten en veel water drinken. Nu ben ik al drie dagen rustig aan het doen voel ik me nog steeds moe als ik langere tijd gestaan of gelopen heb. Ik hoop dat ik zondag (kan er nog steeds niet aan wennen dat de werkweek hier op zondag begint) weer rustig kan beginnen. Intussen probeer ik er maar niet aan te denken dat ik mijn experimenten nu waarschijnlijk niet af krijg.

Een verblijf in een buitenlands ziekenhuis kan dus ook op mijn lijstje van ervaringen.